•   aktualności
•   o teatrze
•   muzeum 10-lecia
•   kronika

•   konferencja
•   project across
•   across tv

•   festiwal wioska teatralna
•   festiwal dzieci
    pedagogika teatralna

•   inna szkoła teatralna
•   kolędowanie
•   zapusty

pedagogika teatralna

  

Lato w Teatrze w Jonkowie

To już druga organizowana przez Stowarzyszenie „Węgajty” akcja Lato w Teatrze w Jonkowie. Idziemy o krok dalej: od pytania „Kim jestem?”, które naszym uczestnikom zadaliśmy w tamtym roku, rozszerzamy nasze teatralne poszukiwania o aspekt tożsamości lokalnej – „Skąd jestem?” Uczniowie i uczennice jonkowskiej szkoły już w kwietniu rozpoczęli poszukiwania dawnych historii. Sięgają do pamięci rodziców i dziadków po opowieści o wspomnieniach z ich życia, a także zwyczajach i legendach. Na podstawie zebranych przez nich materiałów wspólnie zbudujemy spektakl. Pokaz będzie zwieńczeniem dwóch tygodni warsztatów doskonalenia technik teatru cieni, a także umiejętności aktorskich, pracy z ciałem, głosem, wzbogaconej także o uwielbiane przez dzieci zajęcia akrobatyczne i cyrkowe. Bardzo ważnym aspektem naszej pracy będzie budowanie dobrej komunikacji i wzajemnego wsparcia się w grupie. Razem z grupą tworzymy zasady wspólnej pracy. Zajęcia rozpoczynają i kończą się kręgiem, podczas której każdy uczestnik ma prawo głosu. Nasze teatralne śledztwo lokalne jest swoistym budowniczym międzypokoleniowych mostów w miejscowej społeczności. Wzmacnia jej więzy z miejscem zamieszkania oraz wprowadza dialog teraźniejszości z przeszłością, a także przyszłością. Kulminacją projektu będzie „festiwal dzieci” – piknik sąsiedzki i giełda warsztacików „do spróbowania” dla każdego – przygotowywany i realizowany z udziałem okolicznych świetlic wiejskich.

Kreujące/cy proces: Barbara Grzybowska, Monika Hołubowicz, Pamela Leończyk, Colin Magee, Iwona Prusko, Erdmute Sobaszek

Organizator:



Stowarzyszenie "Węgajty"

Partnerzy organizacyjni:

Szkoła Podstawowa w Jonkowie
Gminny Ośrodek Kultury w Jonkowie

Wsparcie finansowe:



Urząd Gminy Jonkowo

Patronat medialny:



Lato w teatrze to program Instytutu Teatralnego
finansowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego



Zapraszamy na fan page Instytutu Teatralnego:
https://www.facebook.com/instytutteatralny?fref=ts

O programie

Lato w teatrze jest programem Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego realizowanym ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, którego najważniejszym elementem jest konkurs grantowy adresowany do teatrów, samorządowych instytucji kultury oraz organizacji pozarządowych – ośrodków, które w okresie letnich wakacji szkolnych chciałyby zorganizować warsztaty teatralne dla dzieci i młodzieży, zakończone pokazem spektaklu. Najciekawsze projekty wybrane przez Komisję Ekspertów otrzymują dofinansowanie, które wynosi maksymalnie 40 000 złotych.

Każdy projekt ma charakter autonomiczny. O tematyce i formie artystycznych działań, o wyborze metod pracy teatralnej decydują osoby zaproszone do współpracy przez wnioskodawców, uwzględniając potrzeby i zainteresowania uczestników. Zajęcia mogą prowadzić etatowi pracownicy instytucji, członkowie grup teatralnych, animatorzy kultury, instruktorzy teatralni, artyści, studenci szkół artystycznych oraz muzycy lub dziennikarze.

Program powstał w 2008 roku. W tegorocznej ósmej edycji po raz pierwszy został wydzielony moduł Lato w teatrze +, przeznaczony dla beneficjentów, którzy realizowali projekt co najmniej trzykrotnie. Doświadczone ośrodki mają obowiązek przygotowania wniosku we współpracy z instytucją lub organizacją partnerską, która nie ma doświadczenia w pozyskiwaniu grantów i dotychczas nie brała udziału w programie.

PEDAGOGIKA TEATRU

Program Lato w teatrze jest jednym z najważniejszych projektów realizowanych przez Dział Pedagogiki Teatru Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego. Dział ten prowadzi projekty edukacyjne, które mają na celu kształtowanie widza teatralnego jako świadomego i aktywnego odbiorcy sztuki. Programy, konferencje, warsztaty mają zintegrować teoretyków i praktyków zajmujących się edukacją teatralną. Tym samym Instytut Teatralny tworzy platformę wymiany doświadczeń i myśli różnych środowisk odpowiedzialnych za edukację teatralną oraz popularyzuje innowacyjne praktyki z obszaru pedagogiki teatru.

Więcej informacji na stronach: instytut-teatralny.pl oraz dorman.e-teatr.pl.

Zapraszamy na BLOGA do galerii zdjęć i krótkich filmików z projektu.

  

Lato w teatrze - warsztaty zakończone!

  

Lato w teatrze Jonkowo - zapraszamy na blog

Dziś pierwsza próba połączenia wszystkich scen!

Notatka Colina

Coś się zaczyna dziać!!!

Lato w teatrze - kilka słów o pierwszym tygodniu.

Lato w teatrze - mały reportaż zdjęciowy Maćka Janickiego z piątego dnia warsztatów

A to zdjęcia z czwartego dnia.

Kim jestem? - Bajkowe transformacje! Pierwsze dni warsztatu Lata w teatrze

  

„Lato w teatrze” jest atrakcyjną ofertą teatralną dla uczniów, którzy z różnych przyczyn spędzą wakacje w swojej miejscowości. Projekt został zainicjowany w 2008 roku. Realizowany jest przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Teatralne półkolonie i warsztaty odbywają się między 28 czerwca a 31 sierpnia 2014 roku w dwudziestu ośmiu miejscowościach w całej Polsce. Codziennie przez dwa tygodnie uczestnicy projektu pracują nad spektaklem pod opieką profesjonalnych artystów w sprofilowanych grupach: aktorskiej, scenograficzno-kostiumowej, muzycznej, dokumentacyjno-promocyjnej lub technicznej. Na koniec przedstawienie prezentowane jest w teatrze, domu kultury bądź przestrzeni miejskiej.

Warsztaty są dla dzieci szansą na poznanie i samodzielne wykorzystanie teatralnego języka, a przede wszystkim na twórcze wyrażenie siebie. Profesjonalni artyści mogą podzielić się doświadczeniem zawodowym i zaprezentować swoje metody pracy, a także poznać potrzeby i wrażliwość młodej widowni.

W tym roku w programie biorą udział:

Stowarzyszenie Teatr Okno (Białystok), Teatr Lalek Banialuka im. Jerzego Zitzmana (Bielsko-Biała), Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy (miejsce realizacji: Bolesławiec), Miejski Ośrodek Kultury (Dynów), Fundacja Chłopaki Znad Morza w Koszalinie (miejsce realizacji: Gąski), Gminny Ośrodek Kultury (Gostycyn), Stowarzyszenie "Węgajty" (Jonkowo), Małopolski Instytut Kultury z Krakowa (miejsce realizacji: Frydrychowice/Przybradz), Teatr Lalki i Aktora „Kubuś” (Kielce), Teatr „Bagatela” im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego (Kraków), Teatr Łaźnia Nowa (Kraków), Gminny Ośrodek Kultury (Lanckorona), Stowarzyszenie Praktyków Kultury z Warszawy (miejsce realizacji: Linin), Polski Związek Niewidomych Okręgu Kujawko-Pomorskiego (Lipno), Teatr im. Juliusza Osterwy (Lublin), Stowarzyszenie Rozwoju Wsi „NOVA” (Łośno), Miejski Dom Kultury (Olsztynek), Opolski Teatr Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki (Opole), Stowarzyszenie Teatr Per Se (Płock), Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej (Pobiedziska), Puławski Ośrodek Kultury „Dom Chemika” (Puławy), Gminny Ośrodek Kultury (Stepnica), Teatr Lalek „Pleciuga” (Szczecin), Miejski Ośrodek Kultury (Tomaszów Mazowiecki), Teatr „Baj Pomorski” (Toruń), Wałbrzyski Ośrodek Kultury (Wałbrzych), Klub Kultury Falenica (Warszawa), Fundacja LALE.Teatr (Wrocław), Teatr Polski (Wrocław), Wrocławski Teatr Lalek (Wrocław)

Zapraszamy na fan page Instytutu Teatralnego:
https://www.facebook.com/instytutteatralny?fref=ts

  Ruszamy z nowym projektem! Jego tytuł to „Kim jestem? Bajkowe transformacje!” To będzie poważne przedsięwzięcie: wychodzimy poza cyrk, w stronę teatru przedmiotu, lalki i cienia. Jednak najważniejsze w nim będą same dzieci: tytułowe pytanie traktujemy serio. W gotowości jest już cały zespół prowadzących. Poza Basią Grzybowską, niedoścignioną specjalistką od spraw cyrku, do współpracy zgłosiła się Wiktoria (Wiki) Karczoch i dziewczyny z suwalskiej akcji podwórkowej „Pani Sztuka”: Paulina Andruczyk, Iwona Prusko i Monika Hołubowicz. Swoim doświadczeniem artystycznym służy pomocą Erdmute (Mute) Sobaszek. Warsztat odbędzie się w pierwszych dwóch tygodniach tegorocznych wakacji. Planujemy dwa finały: jeden w Jonkowie i drugi na „Wiosce Teatralnej”. Trzymajcie kciuki!

Erdmute Sobaszek

Mamy dobre wieści: Szkoła i G.O.K. w Jonkowie gotowe do współpracy w projekcie „Kim jestem? Bajkowe transformacje!” Możemy też liczyć na pomoc w organizowaniu dojazdów dzieci ze strony Wójta. Oto nasza kolekcja listów intencyjnych:

      

  

Lipiec 2013 – Kolejny letni sukces

Kolejny rok, kolejny pokaz, tym razem w tle drabina z kotarką zamiast naszej maski. I choć przewróciła się ona pod koniec, pokaz był naprawdę udany. Była to dobra praca, zadowolone dzieci, coraz lepiej wykonane akrobacje, nowe pomysłowe sceny zaproponowane przez dzieci.

Szerszy opis wkrótce.

  

Lipiec 2012 – Letni pokaz cyrkowy

Kolejny etap prac z dziećmi ze wsi Węgajty. Teraz dobrze znają już one strukturę zajęć, wiedzą czego się spodziewać i jak mniej więcej będziemy pracować.
To nieco krótsze letnie spotkanie – które zaowocowało kolejnym pokazem oraz dołączeniem do grupy kolejnych młodszych uczestników, odbyło się w lipcu, w czasie przedfestiwalowym. Tym razem pracowaliśmy w dwóch grupach – starszej i młodszej.

Dla starszej grupy udało nam się poprowadzić zajęcia z akrobatyki w parach. Poznali oni szczegółowo kilka akrobacji, tych podstawowych jak i trochę trudniejszych, od tzw. samolotu, czy krzesełka – po stanie na ramionach. Mieli możliwość wypróbowania niektórych pozycji ze sobą nawzajem, trudniejsze z nich wykonywali z nami. Wciąż zwracaliśmy uwagę na odpowiednie, zdrowe sposoby pracy z ciałem – czerpiąc z doświadczeń jogi czy podstawowych zasad uprawiania sportu, uczyliśmy dzieci jak prawidłowo się rozgrzać przed wykonywaniem akrobacji, jak się rozciągać, i dlaczego jest to tak ważne. Dzieci poznały strukturę rozgrzewki, tak by prawidłowo rozgrzać wszystkie niezbędne mięśnie, w efekcie pod koniec pamiętały większość jej elementów.

Młodsza grupa okazała się bardziej kreatywna teatralnie. Dzieci z własnej inicjatywy przynosiły propozycje do przedstawienia – które wspólnie zmienialiśmy w kolejne sceny: pojawiała się scena "mimów" – gdyż to było ich jedno ze skojarzeń z cyrkiem, śmieszne miny, zwierzątka. Dzieci nieustannie proponowały przygotowanie "skeczu", jednak ze względu na ograniczoną ilość czasu nie mogliśmy rozwinąć do końca ich pomysłu i czekać aż wyniknie z niego coś konkretnego co można zastosować w naszym pokazie, sami zaproponowaliśmy więc pewne prostsze rozwiązania. Akrobatykę i wspólną rozgrzewkę zamieniliśmy w zabawę, tak by łatwiej było się z nią oswoić. Przygotowaliśmy proste piramidy, dla niektórych z dzieci były to pierwsze próby, jednak wszystkie świetnie sobie radziły ze strachem – naturalnym elementem ćwiczeń cyrkowych.

W każdym cyklu zajęć staramy się włączyć elementy, które nie są stricte związane z przedstawieniem, tak by łączyć ciężka pracę nad pokazem z elementami rozrywki. Tak jak poprzednio były to spotkania przy pieczeniu pizzy, Halloween i drążenie dyń, wspólne ganie w grę planszową czy wyjście do kina, tym razem zaproponowaliśmy wykonywanie zabawek z balonów – piesków, mieczy i kwiatków. Dzieci te uwielbiają balony więc był to bardzo trafiony pomysł.

Pokaz, tak jak poprzedniego lata odbył eis na boisku we wsi, stałym elementem była nasza duża maska, która czasem nazywam "dyrektorem cyrku". Pogoda dopisała i pokaz, choć z drobnymi zakłóceniami – kłótnie, czy obawy przed wyjściem na scenę trochę go przeciągnęły - zawierający nowe sceny, nowych aktorów jak i zaprezentowany w sporym odstępie czasu od poprzedniego, był dla nas i dla dzieci dużym sukcesem.

  

„cYRKO-SZTUKa” – autorski warsztat Barbary Grzybowskiej

Kolejne doświadczenia z Festiwalem Dzieci, tworzeniem „spektaklu leśnego na kilka wsi” – pokazu „Osada”, jak i prowadzeniem Kolędy dziecięcej, czyli moich spotkań z „Pedagogiką Teatralną w akcji” Teatru Węgajty, nowo nabyte umiejętności cyrkowe, jak i potrzeba działań pedagogicznych z dziećmi we wsi Węgajty, zaowocowały nowym rodzajem pracy. Powstał pomysł warsztatów „Cyrko-sztuki” - próby połączenia różnych doświadczeń, umiejętności, który przerodził się w cykliczną pracę z dziećmi z Węgajt. Wykorzystuję w niej doświadczenia teatralne, cyrkowe i pedagogiczne – poszukując sposobu zaangażowania dzieci we wspólne twórcze działanie, pobudzanie ich do aktywności, odpowiadania na ich potrzeby jak i stawiania nowych wyzwań. Poniżej znajdują się fragmenty opisujące założenia jak i kolejne etapy tej pracy, która wciąż jest kontynuowana.

Czerwiec 2011
Cyrk, teatr, pedagogika – plan działań
Tworzenie przedstawienia cyrkowo-teatralnego przy udziale dzieci ze wsi Węgajty

czytaj

Działanie nasze będzie połączeniem twórczych prac fizyczno-ruchowych jak i manualnych. Pozwoli to na optymalne wykorzystanie dziecięcej energii oraz możliwości utrzymania uwagi.
Prace plastyczne pozwalają łatwiej zaangażować całą grupę dzieci w różnym wieku i o rożnych zainteresowaniach, są one idealne do stworzenia niezbędnych więzi i podstawowej umiejętności współpracy w grupie, stwarzają bezpieczną sytuację ułatwiającą odnalezienie się w kolejnych zadaniach – będą więc dobrym początkiem, jak i przerywnikiem w pracach wymagających maksymalnego skupienia. Praca fizyczno-ruchowa pozwala na wykorzystanie naturalnej potrzeby ruchu, uwolnienia nadmiaru energii. Stworzenie otwartych przestrzeni wymagających twórczego podejścia będzie wyzwaniem, możliwością wykazania się i stworzenia czegoś, co można uznać za własne.

1. W ramach działań manualnych zajmiemy się:

a) przygotowaniem scenografii – przestrzeni baśniowo-cyrkowej:
wykorzystamy schemat sceny w półkolu – przypominającej cyrkową arenę. W centralnym punkcie – gdzie zazwyczaj znajduje się wejście dla artystów cyrkowych – umieścimy wielką maskę, z ust której będą wychodzić dzieci. Wspólnie z dziećmi oblepimy gazetami i pomalujemy wcześniej przygotowany szkielet maski, który przeobrazi się w głowę człowieka, zwierzęcia lub innej zaproponowanej przez dzieci postaci.

b) przygotowanie kostiumów:
za pomocą farbek do twarzy, strojów, elementów plastycznych przygotujemy kostiumy – tak by były one odpowiednie do wykonania zadań cyrkowych i by dzieci czuły się w nich komfortowo

2. Wśród działań fizyczno-ruchowych pojawią się gry i zabawy oraz ćwiczenia bezpośrednio prowadzące do przygotowania kolejnych scen przedstawienia.
Na elementy pokazu składać się będą proste "sceny – obrazy" (czyli sceny cyrkowe) przeplatane "scenami-skeczami" (czyli sceny teatralne). Powstaną one na bazie jasno określonej struktury, w której dzieci będą mogły wykazać swoją kreatywność – znaleźć sposoby na realizację określonych zadań w indywidualny sposób.

a) przykłady technik, za pomocą których powstaną poszczególne "sceny-obrazy"
* manipulacja obiektem – zaczynając od żonglerki i poi – stworzenie krótkiej sceny z użyciem jednej lub dwóch piłek lub/i użyciem chust (którymi żaglowanie jest prostsze) i tańca z poi z kolorowymi wstążkami
* taniec – stworzenie krótkiej choreografii do muzyki przy użyciu prostych ćwiczeń oraz elementów akrobatycznych takich jak gwiazda oraz inne umiejętności posiadane przez dzieci
* akrobatyka – stworzenie prostych piramid i pracy w parach
* działania fizyczne w parach polegające na balansie i pracy w kontakcie z drugą osobą, proste gry ruchowe (podnoszenie i przenoszenie siebie nawzajem, ćwiczenia typu "jako para możecie mieć na ziemi dwie ręce i jeną nogę" itp.)
* chodzenie na szczudłach

b) sposób wykreowania "scen-skeczy" – będą to proste, bardzo krótkie etiudy pomiędzy "scenami-obrazami", składające się we wspólna treść wykreowaną przez dzieci podczas zabawy w skojarzenia lub naturalnie układające się w luźną skojarzeniowo całość; wykorzystanie, zależnie od preferencji dzieci pracy z charakterem, maską, naturalnych dla dzieci zabaw w udawanie oraz tego co wydarzy się spontanicznie podczas naszych działań.

Praca ta uruchomi twórczość i kreatywność, zwiększy umiejętności współpracy w grupie. Pozwoli zdobyć umiejętności koncentracji na działaniu przydatnej w różnych obszarach życia, której osiągnięcie – jako niezbędnej wartości artystycznej wszelkiego rodzaju działań performatywnych – będzie jednym z naszych zadań. Równie ważnym celem tej pracy będzie podniesienie wiary w siebie i własne możliwości skutecznego działania poprzez wykreowanie dobrej jakości przedstawienia dającego możliwość poczucia sukcesu i uznania.

  

Lipiec 2011
Warsztaty dla dzieci z okazji "645-lecia wsi Węgajty"

czytaj

W 2011 roku wieś Węgajty obchodziła swoją okrągłą rocznicę. Jedną z naszych propozycji z tej okazji była praca z dziećmi i młodzieżą tutaj zamieszkałą. Przez trzy tygodnie, łącząc elementy pedagogiki podwórkowej, teatralnej, cyrkowej oraz elementy plastyczne, prowadziliśmy zajęcia, których efektem było przedstawienie zaprezentowane w trakcie "Happy Jarmarku" oraz "Festiwalu dzieci w Pupkach" organizowanych w ramach festiwalu "Wioska Teatralna".
Poprzez różnorodność działań staraliśmy się zaprosić do współpracy jak największą ilość dzieci w różnym wieku, wprowadzić elementy kreatywne w wakacyjną rzeczywistość, wspierać integrację dziecięcej społeczności lokalnej. Później wyłoniła się mniejsza grupa dzieci, która zaangażowała się w stworzenie pokazu – prostej formy cyrkowo-teatralnej.

Zajęcia plastyczne, budowa wielkiej maski z papier mache, która stanowiła podstawowy element scenografii przestawienia, wraz z ćwiczeniami w chodzeniu na szczudłach, odbywały się w przestrzeni otwartej – na boisku wiejskim, gdzie dzieci mogły w każdej chwili przyjść i włączyć się w działania. Korzystając z doświadczeń pedagogiki podwórkowej, dotarliśmy do większej ilości dzieci oraz ożywiliśmy tą przestrzeń, która momentami stawała się miejscem gromadzenia się dzieci i rodziców, wspólnych rozmów i zabawy.

W sali teatru odbywały się próby przedstawienia oraz otwarte dla wszystkich chętnych treningi fizyczne, podczas których uczyliśmy podstawowych technik cyrkowych. Dzieci poznawały elementy akrobatyki połączonej ze wspólną rozgrzewką. Dowiadywały się jak w bezpieczny i świadomy sposób używać swojego ciała, przygotowywały piramidy oraz proste akrobacje w parach. Pod koniec zajęć ćwiczyliśmy manipulację obiektami – piłeczkami do żonglerki, poi czy kijkami z długimi wstążkami.

Pokaz rozpoczynał się odsłonięciem wielkiej maski, zza której, jak zza parawanu lub w innych momentach z jej ust, wychodzili młodzi aktorzy. Składał się on z prostych elementów cyrkowych – chodzenia na szczudłach, piramid, żonglerki, czy tańca z poi ozdobionymi kolorowymi wstążkami. Andżela i Natalia przygotowały krótki układ taneczny z użyciem kapeluszy i kijków ze wstążkami, Kuba, Klaudia i Piotrek pokazali krotką, śmieszną scenkę teatralną. Dopełnieniem była piosenka Natalii, jej własna propozycja, wykonana wraz z Magdaleną Sowul, która wspierała jej przygotowanie. Pokaz, poza swoją wartością artystyczną, pozwolił dzieciom na skonfrontowanie swoich umiejętności z szerszą festiwalową publicznością.

Występami w Węgajtach i Pupkach, podczas festiwalu „Wioska Teatralna” zakończyliśmy naszą współpracę wspólnym sukcesem – radością z udanego przedstawienia.

Jesień 2011
Jesień cyrkowo – teatralna

czytaj

Jesienna praca z dziećmi jest kontynuacją naszych działań. Głównym zamiar to ponowne wykonanie pokazu cyrkowo – teatralnego na początku grudnia. Poprzednie przedstawienie okazało się sukcesem całej grupy, która ciężko pracowała, a nam udało się wzmocnić relację z dziećmi. Pragniemy więc motywować tę grupę do dalszych działań. Chcemy również włączyć kolejne dzieci, stworzyć nowe sceny do pokazu jak i dopracować te, które są już gotowe.

Kontynuujemy treningi cyrkowe – dzieci coraz lepiej stają na głowie, dalej ćwiczą robienie gwiazdy czy stanie na rękach, tworzą nowe piramidy. Powstają nowe scenki teatralne. Dzieci, które tylko częściowo włączały się w poprzednie działania, teraz chętnie przychodzą regularnie na zajęcia. Ważne jest tu też praca pedagogiczna – dalsza integracja dzieci, wprowadzanie nowych zasad do funkcjonowania tej grupy, jak i wspieranie realizacji indywidualnych potrzeb poszczególnych dzieci. Organizujemy zajęcia integrujące grupę, jako pretekst wykorzystując Halloween – drążąc dynie, grając w gry. Jest to płaszczyzna spotkania w relaksujących okolicznościach, po treningach i działaniach teatralnych mamy okazję wspólnie się bawić.

Część zajęć prowadzona jest w mniejszych grupach – dzieci dobrane przede wszystkim pod względem wiekowym przygotowują osobne scenki. Dzięki temu przez chwilę możemy zróżnicować zajęcia, zastosować różne, bardziej indywidualnie dostosowane rodzaje pracy, odpowiedzieć na zainteresowania uczestników jak i na to, co się naturalnie wydarza się się w każdej grupie: starsi chłopacy głównie ćwiczyli fizycznie – w tym wieku są bardziej zainteresowani staniem na rękach czy na głowie niż ćwiczeniami teatralnymi, w efekcie przygotowali oni np. układ choreograficzny z "kopniaków", podczas gdy ze starszą grupą dziewczyn ciężko pracowałyśmy nad układem tanecznym – do którego elementy były efektem ich kreatywności, miałyśmy możliwość wielokrotnego powtarzania go i pracy nad szczegółami. Młodsza grupa przygotowała sceny z duchami, dziwnymi rzeźbami z ciał, czy śmiesznymi minami – była to praca z wyobraźnią, oparta na naturalnych dla dzieci w tym wieku zabawach.

Udało nam się również zorganizować krótkie i dość hałaśliwe, ale dające dużo radości dzieciom, granie na puszkach w remizie wiejskiej. Podczas naszej pracy dzieci często chwytają za bęben, by przygrywać w kolejnych scenach – przydała się więc praca nad rytmem. Nie było to też jedyne wykorzystanie elementów muzycznych w tym przedstawieniu. Natalia kontynuowała pracę nad swoim śpiewem, Klaudia zagrała w jednej ze scen na flecie. Stworzyliśmy możliwość wprowadzania drobnych indywidualnych wątków – uwzględniających umiejętności oraz różnego typu działania artystyczne zaproponowane przez dzieci, które w rezultacie wzbogaciły przedstawienie oraz dały dzieciom możliwość traktowania go jako własnej kreacji – nie jedynie efektu przygotowanych przez nas zajęć lecz efektu naszej współpracy.

Jesienna praca miała inny rytm niż letnie działania. Zajęcia odbywały się w weekendy. Niektóre próby były trudne do przeprowadzenia. Piątkowe zajęcia – gdy dzieci są zmęczone po szkole, odbywały się w atmosferze chaosu i często niewiele z nich wynikało. Po czym, zaskakująco, bo już w Sobotę rano, dzieci potrafiły same się zorganizować, wnieść pozytywną energię do naszej pracy. Po wielu próbach zaprezentowaliśmy efekty naszej pracy teatralnej szerszej publiczności w sali Teatru Węgajty. Pokaz ten – choć bardziej chaotyczny niż poprzedni – występ zawsze jest w dużej mierze odbiciem pracy, choć tu wynikało to również ze znacznego zwiększenia występującej grupy dzieci i większej rozpiętości wiekowej – zawierał wiele nowych elementów, prezentował nowe ciekawe sceny. Był on trudną próbą koncentracji i współpracy dla dzieci. Udało im się ją przejść. Dzieci z dużym zainteresowaniem dopytywały się o kolejny cykl zajęć.

  

Zapraszamy na

Festiwal Dzieci 2009

30 maja w Teatrze Węgajty

Początek godz. 15.00

w programie:

* Zbiórka eksponatów do Banku Pomysłów: Mamy do Was pytanie - co można zrobić z opakowania (opakowań) po chipsach, z butelki (butelek) po oranżadzie albo kubeczka (kubeczków) po jogurcie? Do Banku Pomysłów przyjmujemy wszystko co zrobiliście własnoręcznie z materiałów ze śmietnika, w szczególności
- zabawki
- dzieła sztuki
- rzeczy idiotyczne i inne

* Leśny spektakl Osada wg opowieści ułożonej przez dzieci z Szałstr w wykonaniu pomysłodawców oraz dzieci ze Skolit, Świątek, Wrzesiny i Węgajt

* Zabawy i gry oraz robienie różnych rzeczy potrzebnych, przydatnych i całkowicie niepotrzebnych z tego, co mamy pod ręką: papieru, liści, pustych butelek, gliny, torebek foliowych i innych

* Losowanie nagród Banku Pomysłów

* Krokodyl władający językiem polskim w spektaklu Punch and Judith brytyjskiego lalkarza Trevora Hilla

* Jak wygląda wiatr? piosenki zaśpiewa Ania Broda

Zakończenie ok. 18.30

  

  

  

  

  

  

  

  

  Sztuka dialogu – dialog przez sztukę
ostatnie działania i pierwsze refleksje

Warsztaty "Kółka teatralnego" i warsztaty szczudlarskie w Węgajtach, warsztaty integracyjne dzieci z Gotek i Skolit, warsztaty gry na bębnach dla grup z Gotek i Włodowa, warsztaty budowy instrumentów perkusyjnych w Szałtrach – to wszystko musiało się zmieścić w maju, równolegle w stosunku do przygotowań do dwóch kulminacji projektu: Salonu Mendelsohna (współorganizowanego ze Stowarzyszeniem "Borussia") i Festiwalu Dzieci. Nie nadążaliśmy z bieżącą relacją. Krótki opis warsztatów przedstawiam wobec tego dopiero dziś, po zakończeniu całego projektu:

5 i 12 maja dzieci z Szałstr budowały grające skrzynki (cajon) pod kierunkiem Valeriana Collot, woluntariusza z Francji. Cajon to rodzaj udoskonalonej skrzynki na owoce, instrument rozpowszechnił się w Południowej Ameryce w XVIII i XIX wieku, dziś najczęściej używany jest w muzyce flamenco. Nadaje się doskonale do wszelkich składów perkusyjnych. Pomysł warsztatu zrodził się stąd, że brak instrumentów jest częstym problemem w pracy świetlic, nie tylko zresztą w Szałstrach.

16 i 23 maja po raz drugi zmierzyliśmy się z zadaniem organizowania spotkań integracyjnych, tym razem dla grup z Gotek i Skolit. Miały one formę mini-obozów i odbyły się w gospodarstwie ekologicznym w Pupkach oraz nad brzegiem jeziora Skolity, na terenie pustego o tej porze roku kąpieliska. Program spotkań był znacznie mniej "zadaniowy" niż w przypadku obozów w Szałstrach i Świątkach. Opierał się na nauce pieczenia chleba oraz grach i zabawach. Zadaniem praktycznym dla wychowawców było opracowanie – we wzajemnej współpracy – adekwatnego zestawu gier i ich przeprowadzenie. Zadanie to pozornie proste. Coraz więcej dzieci, z którymi pracujemy, ma trudności w kontakcie z innymi. Włączenie ich do wspólnych działań wymaga zatem coraz większego, i to wspólnego wysiłku. Swoją drogą – w czasie drogi powrotnej okazało się, że grupa z Gotek ma niezłe zdolności śpiewacze i dysponuje wręcz niewyczerpanym repertuarem szlagierów...

Bardzo określony cel miała natomiast praca z dziećmi w Węgajtach, prowadzona przez okres dwóch miesięcy, kilka razy w tygodniu: Jej rezultatem miał być pokaz teatralny i pokaz chodzenia na szczudłach w dniu Festiwalu. I rzeczywiście: dzieciom udało się poprowadzić cały pochód gości festiwalowych do Teatru. Temat pokazu teatralnego nie został podany uczestnikom z góry. Rodził się on w trakcie pracy, jego punktem wyjścia były problemy. Prowadzenie zajęć zostało bowiem niemalże uniemożliwione poprzez destrukcyjne zachowania dzieci, wywołane ostrymi konfliktami wewnątrz grupy. Chęć wykluczenia nielubianego członka grupy okazała się silniejsza niż chęć udziału w zajęciach! Prowadząca Kółko Emmi Hagelganz zaproponowała dzieciom rozmowę. Przez następne godziny byłyśmy konfrontowane z łańcuchem oskarżeń, zaprzeczeń, wypierania się i kolejnych oskarżeń, sięgającym tygodnie wstecz i obejmującym coraz szersze kręgi! Żadnej szansy na kompromis. W końcu, przygnębione niemożnością, zaproponowałyśmy: Skoro tak, zróbmy spektakl o wojnie! – Nie – oponowała jedna z dziewczyn – zróbmy spektakl o niesprawiedliwości! – zaczęła mówić coraz szybciej, o tym, że w szkole nauczycielka daje jednemu dziecku ocenę dobrą a innemu złą, za tę samą odpowiedź, o tym, że... tu już wszystkie dzieci zaczęły mówić naraz. Miałam wrażenie, że pierwszy raz mówiły o czymś, co dla nich było bardzo ważne. Że może nawet wcześniej nie myślały o tym, żeby dyskutować o niesprawiedliwości ze strony dorosłych. Czy ktoś z nimi kiedyś o tym rozmawiał, wysłuchał, co miały do powiedzenia? Czy ich zacięta walka między sobą nie była w znacznej mierze działaniem "zastępczym"? A w szerszym plane: na ile postawy nietolerancji wśród dzieci wynikają z niewłaściwych wzorców kulturowych i jaka część antagonizmów stwarza się wciąż na nowo, właśnie jako emocja "zastępcza", wyrażająca wszystko to, czego dzieci nie nauczyły się wyrazić? Nie nauczyły się wyrazić, bo nikt się ich nie pytał...

Tuż przed festiwalem jeszcze dwa warsztaty: John Enemuo, żyjący w Polsce Nigeryjczyk, poprowadził naukę gry na bębnach dla dzieci z Gotek i – już w dniu festiwalowym – dla dzieci z Włodowa. Warsztaty poprzedzone zostały elementem przygody: poszukiwaniem "magicznego bębna" podczas podchodów w lesie. Dopiero po jego znalezieniu rozpoczęła się zasadnicza część zajęć: cierpliwe i skupione powtarzanie rytmów zademonstrowanych przez Johnny’ego, obywającego się prawie bez używania polskich słów podczas trwających około dwóch godzin sesji grania.

Festiwal, ankieta i tańce

Najlepszym "sprawozdaniem" z festiwalu będzie galeria zdjęć , którą będziemy uzupełniali w miarę napływania kolejnych przesyłek od uczestników festiwalu, uzbrojonych w aparaty fotograficzne.

Odrębnym zadaniem będzie jedynie analizowanie "Festiwalowej Ankiety Konkursowej". Ogłaszając ankietę, chcieliśmy prowokować dzieci do konfrontowania się z wielokulturową historią i współczesnością Warmii. Chcieliśmy je też zachęcić do tego, by wniknąć w pochodznie własnej rodziny, by uważniej przyglądały się otoczeniu, przyrodzie. Odpowiedzi dzieci przyniosły zaskakujące rezultaty: Tylko siedmioro z 59 uczestników ankiety wiedziało, że na Warmii oprócz języka polskiego i niemieckiego spotkać można także język ukraiński. Odpowiedzi nt. pochodzenia rodziny świadczyły o zacieraniu się świadomości pochodzenia własnych rodzin w ich pokoleniu: ponad 30% dzieci uważała, że rodziny ich pochodzą z Warmii. Jest to znacznie wyższy odsetek niż rzeczywista liczba rodzin "rdzennie" (tj. sprzed wojny) warmińskiego pochodzenia. Mamy więc do czynienia z pokoleniem "nowych Warmiaków", dla których różnice pochodzenia ich pradziadków nie mają już znaczenia. Odpowiedzi dzieci na pytanie dotyczące warmińskiego krajobrazu były bardzo zróżnicowane, tworząc interesującą mozaikę zawierającą także elementy krajobrazu kulturowego (kapliczki). Natomiast współtworzące ten krajobraz aleje nie były spostrzegane w ogóle - w pytaniu na ten temat wiele dzieci zamiast gatunków drzew rosnących przy alejach wymieniało drzewa owocowe, drzewa leśne i ozdobne.

Po losowaniu nagród dla uczestników ankiety pozostało już tylko rozpalić ognisko, piec na kijach bułki ze świeżego drożdżowego ciasta i słuchać muzyki afrykańskich bębnów.

galeria zdjęć

  Zapraszamy na

Festiwal Dzieci 2008
31 maja 2008 w Teatrze Węgajty


godz. 15.30
zbiórka uczestników festiwalu i konkurs spostrzegawczości na łące przy drodze z Węgajt w kierunku Teatru

godz. 16.00
spektakl Kłobuk w wiatraku wg opowiadania Franciszka Jankowskiego w wykonaniu dziecięcego zespołu "Wojownicy Światła" pod kierunkiem Marii Burniewicz
zaproszenie na spektakl (pdf 470kB)

godz. 16.30 - 17.30
lekcja nauki niezwyczajnych umiejętności, takich jak figury akrobatyczne, granie na bębnach i na skrzyniach drewnianych, chodzenie na szczudłach, robienie masek

17.30
losowanie nagród ankiety konkursowej
Warmia i ja - ankieta konkursowa Festiwalu Dzieci 2008 (pdf 30kB)

17.45
teatralne i taneczne pokazy grup z Szałstr, Świątek, Węgajt

18.15
ognisko i zakończenie

  Już prawie miesiąc temu – 18 marca – rozpoczął się nowy cykl działań na rzecz świetlic wiejskich i pedagogiki teatralnej. Sztuka dialogu – dialog przez sztukę, to tytuł wspieranego przez Fundację Batorego projektu, stwarzającego ramę tematyczną warsztatów. Potrzeba podjęcia tematu tolerancji jest dla wszystkich oczywista. Jednak w jaki sposób w naszych warunkach pracować z dziećmi nad tym tematem tak, by unikać pułapki powierzchownej „poprawności”? Przyczyny zamknięcia się na Innego są głębokie. Borykamy się tu z problemami natury elementarnej: izolacją dzieci w ich małych, wiejskich środowiskach, brakiem kontaktów dzieci nie tylko z obcymi kulturami ale nawet środowiskami sąsiednich wsi. Werbalne deklaracje wydają się tu nie mieć większego znaczenia. Znaczenie ma natomiast spotkanie bezpośrednie: spotkanie człowieka z człowiekiem. Dlatego na pierwszym zebraniu koordynacyjnym tegorocznej „rundy” warsztatów powstała idea skupienia się na działaniach integrujących środowiska dzieci poszczególnych świetlic ze sobą. Pomysł organizacyjny polega na przeprowadzeniu dwudniowych „mini-obozów” z udziałem grup z dwóch świetlic. Finałem będzie Festiwal Dzieci, planowany na 31 maja. Udział w projekcie zgłosiły – jak dotąd – świetlice w Szałstrach, Skolitach, Gotkach, Świątkach (Gminna Biblioteka Publiczna) i grupa dzieci z Węgajt.

Prowadzący warsztaty to:
- Mirek Arczak: bębny (samba) i tworzenie mozaiki
- Valerian Collot: budowa bębnów
- Johnny Enemuo: bębny afrykańskie
- Emilia Hagelganz: teatr
- Erdmute Sobaszek: teatr
- Trev Hill: teatr
- Justyna Sosnowska: warsztaty plastyczne

Mamy już za sobą pierwszy obóz: Świetlica terapeutyczna w Szałstrach gościła dzieci ze Świątek. Początek nie był łatwy, tym bardziej, że niespodziewanie powstała konieczność zmiany programu. Co ciekawe – dzieci z Szałstr postanowiły, że mimo trudności obóz nie powinien zostać odwołany i że włączą się one w przygotowanie programu alternatywnego. Zamiast robienia wspólnej mozaiki odbyły się więc zainicjowane przez dzieci gry w lesie. Justyna Sosnowska pokazała, jak stworzyć z resztek oklein drzewnych małe szkatułki, warsztat rytmiczny Mirka Arczaka zastąpiony został warsztatem prowadzonym przez Johnny’ego Enemuo. Na końcu odbyła się rozmowa, podczas której dzieci miały możliwość wypowiadania własnej oceny spotkania. Pracujemy już nad programem rewizyty dzieci z szałstr w Świątkach.

  Kto nie był na "Festiwalu Dzieci" - niech żałuje! Setka dzieci z 10 miejscowości, pokaz chodzenia na szczudłach, zespół bębnistek grających sambę, teatr kukiełkowy, spektakl o podróży sennej, ogromna wystawa ceramiczna, film dokumentalny - to wszystko dzieła powstałe w ciągu ostatnich warsztatów. Większość - należy to podkreślić - stworzone w ogromnym rozpędzie, w przeczuciu zbliżającego się terminu festiwalu, i wszystko udane! Do tego to co pokazali "starsi": akrobatyczne popisy grupy capoeiry, która powstała kilka lat temu w Węgajtach, wyprawa do lasu i oparty na baśni indiańskiej spektakl Teatru Węgajty Myszy istnieją. Najlepsze było jednak to, że powstawały w trakcie festiwalu nowe rzeczy: wielka wystawa przyniesionych przez dzieci rysunków i nowy układ rytmiczny, opracowany na bębnach przez ćwiczące bezustannie równolegle do atrakcji festiwalowych dziewczyny z Szałstr i Świątek. Nie mogło być Festiwalu bez poczęstunków (m.in. 10 blach drożdżówki przygotowanych przez Ewę Rose i Joannę Kędzierzawską!), konkursów, losowania nagród i gier! Nie wyłączając organizatorów nie było chyba nikogo, kto nie był zaskoczony wielością wydarzeń. Potwierdza się kierunek działań: ze spotkania się różnych grup ze sobą, ze zbiorowego wysiłku zorganizowania takich wydarzeń, powstaje nowa energia. Energia, która wszystkim nam jest potrzebna do przezwyciężenia rozlicznych problemów, których nam przecież na co dzień nie brakuje! W przygotowaniu i realizacji festiwalu uczestniczyli: Ola Kosakowska, Erdmute Sobaszek, Mirek Arczak, Justyna Wielgus, Maria Sipowska, Halina Kiriew, Justyna Sosnowska, Iwona Estkowska, Ania Walkowska, Nela i Daniel Brzezińscy, Krzysztof Wirpsza, Wacław Sobaszek, Jan Sobaszek, Iwona Odrowąż-Pieniażek, Ewa Rose, Joanna Kedzierzawska, Marcin Daniszewski i grupa capoeirzystów, Kasia Gryczman, Renata Domańska oraz Wanda Wątruch. Urząd Gminy w Jonkowie udostępnił "gimbus" do transportu dzieci, Warsztaty Terapii Zajęciowej w Olsztynie pomogły nam wypalić setkę wyrobów ceramicznych. Wszystkim bardzo dziękujemy.

To koniec projektu "Pedagogika teatralna w akcji" (nie licząc epilogu w postaci parady z udziałem zespołu "samby" na organizowanej nazajutrz "Olimpiadzie Szuwarków" w Szałstrach). Zapowiadamy jednak, że już planowane są kolejne warsztaty w trakcie tegorocznego festiwalu "Wioska teatralna" i w sezonie jesiennym. Tytuł projektu, na który dostaliśmy dofinansowanie od Fundacji Batorego w ramach programu Dla Tolerancji: "Sztuka dialogu - dialog przez sztukę".

Pozdrawiam!

Erdmute Sobaszek

  Składamy Marcie Traczyk wyrazy głębokiego współczucia po nagłej stracie męża. Marto, jesteśmy z Tobą. Oby w tej ciężkiej chwili nie zabrakło wokół Ciebie bliskich i przyjaciół, wspierających Ciebie i Magdę!


Za niecały tydzień Festiwal Dzieci!
Program w aktualnościach

Ale po kolei:

26 marca udało się doprowadzić do spotkania roboczego więszkości zaangażowanych w nasze działania. To była ważna okazja do wypowiedzenia spostrzeżeń i uwag. Nie ma możliwości oddania całej rozmowy - koncentruję się tu na kilku tylko motywach:

Bardzo dobrze zostały ocenione dotychczasowe próby organizowania spotkań grup świetlicowych ze sobą (warsztaty ceramiczne "Wielki Wąż" i wycieczka dzieci z Nowego Kawkowa do Szałstr). Są to dla nas nowe doświadczenia, cenne pod każdym względem dla przyszłych tego typu działań, toteż w programie ostatnich przed-finałowych warsztatów znalazło się więcej spotkań pomiędzy grupami.

Drugie zagadnienie, które było omawiane to obecność - czy też nieobecność - w grupach świetlicowych dzieci trudnych, pochodzących z rodzin problemowych. Jak pracować, żeby tych dzieci nie skazać na wykluczenie? Jak pracować, żeby obecność dzieci agresywnych, "nieprzystosowanych", nie uniemożliwiała kontaktu z dziećmi "grzecznymi"? Czasami, jak np. w trakcie warsztatu ceramicznego w Mątkach, udawało się zintegrować te "trudne" dzieci w grupę, czasami jednak znalazły się one poza marginesem. W trakcie warsztatów kolędniczych w Węgajtach niejednokrotnie jedynym sposobem kontynuowania zajęć było rozdzielenie grupy: pracowanie równolegle z grupą "grzecznych" dziewcząt i "niegrzecznych" chłopców.

Próbowaliśmy sobie też odpowiedzieć na pytanie: Co dalej?
Ważne, że chcemy kontynuować. Mamy nadzieję włączyć się w sezonie jesiennym do programu Dla Tolerancji, organizowanego przez Fundację Batorego. Naszym sojusznikiem w działaniach na rzecz tolerancji z pewnością będą - w większym stopniu niz dotychczas - szkoły. Zgodziliśmy się co do tego, że tolerancji i otwartości na wieloetniczność nie można w procesie wychowawczym oddzielić od tolerancji w stosunku do Innego - choćby do ubogiego sąsiada. Ważną informacją dla szans kontynuowania naszych działań jest też akces "CEiIKu", złożony w Ministerstwie Kultury do projektu "Centra na marginesie", skoncentrowanego na aktywności świetlic wiejskich.

Rozpoczęły się "finalne" warsztaty: praca nad spektaklem pacynkowym w Nowym Kawkowie, ćwiczenia złączonej grupy bębniarzy z Łomów, Szałstr i Świątek, warsztaty "Księgi gier", przygotowujące do planowanych w tym tygodniu miedzyświetlicowych warsztatów integracyjnych, nauka chodzenia na szczudłach z udziałem dzieci z Węgajt i Gotek, a za kilka dni rozpocznie się w Świątkach drugi warsztat teatralny.

Zorganizowanie Festiwalu Dzieci będzie wymagało jeszcze zmobilizowania dodatkowych pomocników, bez tego nie damy sobie rady! Na szczęście znajdują się powoli osoby chętne do pomocy w zadaniach transportowych, których mamy mnóstwo w ciągu tygodnia - przewozy bębnów, ceramiki i dzieci - a jeszcze więcej będzie w piątek, 27 kwietnia. Żeby Festiwal mógł się rozpocząć o godzinie 17.00, dzieci z Warkał i Mątek muszą zostać przywiezione samochodami osobowymi, ponieważ objazd gimbusu po tych wioskach opóźniałby nam początek aż do 18.00. Zgłoszenia ochotników będą bardzo mile widziane. Każdy może jeszcze pomóc w warsztacie chodzenia na szczudłach (np. asekuracja) i w przygotowaniu oraz udekorowaniu przestrzeni Teatru!

Pozdrowienia!

Mute Sobaszek

  Projekt „Pedagogika teatralna w akcji” jest na półmetku! Coraz dłuższa jest lista zrealizowanych warsztatów:

Warsztat teatralny w Świątkach zakończył się małym pokazem widowiska „Lalki” na bazie stworzonych przez dzieci tekstów.

Dzieci w Starym Kawkowie stworzyły całą serię pacynkek, teraz czekamy na rozpoczęcie prac nad spektaklem lalkowym. Mamy nadzieję, że rodzice nam pomogą zbudować scenkę lalkową.

Mirek Arczak zdobył nowe instrumenty i przeprowadził dwa warsztaty rytmiczne z dziećmi w Szałstrach i w Świątkach. Obydwie grupy są chętne do dalszej współpracy z nim w przyszłości. Z punktu widzenia założeń naszego projektu bardzo ważne byłoby dopracowanie się przez dzieci jakiejś formy prezentacji tego co zrobiły, jednak teraz - po ledwie kilku godzinach pracy - nie było to jeszcze możliwe.

Dzieci z Szałstr kończą zdjęcia do filmu, którego fabułę same wymyśliły. Pomógł im w tym Janek Sobaszek. Najważniejsze – mówi Janek – że dzieci przy okazji pracy nad filmem uczą się komunikwania ze sobą. Po prostu bez dobrej komunikacji, umiejetności wypowiadania swoich i słuchania cudzych racji, filmu robić się nie da. Grupa ma jeszcze przed sobą prace nad ostatecznym wyborem ujęć i montażem filmu.

Kolejną kulminacją po pokazach teatralnych dla dzieci ze szkoły w Nowym Kawkowie, tj. spektaklu Teatru Węgajty Myszy istnieją i spektaklu dzieci z warszawskiej Pragi pt. Kosmiczny odlot piłkarza, był warsztat ceramiczny „Wielki Wąż” w Świątkach. Uczestniczyły w nim dzieci ze świetlic w Mątkach, Jonkowie, Łomach, dzieci z Węgajt i z nowo utworzonej świetlicy w Gotkach oraz – w charakterze gospodarzy – doświadczone w pracach ceramicznych dzieci ze Świątek. Na sukces spotkania złożyła się tym razem współpraca dużej grupy osób: Halina Kirjew i Kasia Gryczman przygotowały miejsce, poczęstunek i materiały do pracy. (Należy pamiętać, że przygotowanie gliny do prac ceramicznych jest bardzo pracochłonne!), Justyna Sosnowska przeprowadziła warsztat ceramiczny dla całej grupy około 50 dzieci, a część z nich przygotowała wcześniej w poszczególnych świetlicach do udziału w warsztacie. Ola Kosakowska i Erdmute Sobaszek prowadziły gry, zabawy i warsztat tańców tradycyjnych. Przygrywali nam Wacław Sobaszek z Teatru Węgajty oraz, gościnnie, Mieczysław Litwiński! Nad grupami dzieci czuwały Maria Sipowska, Renata Domańska oraz Wanda Wątruch, liczymy też na zdjęcia z całego wydarzenia, robione przez pana Jarka Morgiewicza ze Świątek.

Z punktu widzenia rozwoju projektu, warsztat „Wielki Wąż” jest kamieniem milowym. Od początku uznaliśmy, że naszym najważniejszym celem jest współpraca między sobą a także doprowadzenie do różnych form integracji grup dziecięcych. Precedens zespołowego przygotowania wydarzenia będzie ważnym doświadczeniem praktycznym na przyszłość. Przed warsztatem często sobie zadawałam pytanie, czy dla tych różnych, nie znających się wzajemnie grup dzieci spotkanie na wspólnym warsztacie będzie przeżyciem pozytywnym; czy uda się wyjść poza pewną sztywność i anonimowość zachowań? Jeśli udało się nam w Świątkach „rozgrzać” atmosferę, to prawdopodobnie m.in. dzięki temu, że wspólny temat spotkania – ceramika – był przygotowany we wszystkich grupach, ale w nie mniejszym stopniu też dzięki temu, że udało się znaleźć właściwe, „pasujące” na tę okoliczność wspólne zabawy. Pomogła też obecność granej na żywo muzyki, która współtworzyła klimat.

Warsztaty rytmiczne

  Mamy już za sobą 3-dniowe warsztaty kolędnicze dla dzieci z Węgajt i Godek. Prowadziły: Ola Kosakowska i Erdmute Sobaszek. Warsztaty odbyły się w przedświąteczną środę, piątek i sobotę, a ich finał stanowiło kolędowanie pierwszego dnia świąt. W spotkaniach, w zależności od dnia, brała udział różna ilość dzieci, ostatecznie na kolędowanie wyruszyło ich pięcioro, podczas chodzenia po domach dołączyło jednak jeszcze troje. Podczas warsztatów oprócz zabaw, ćwiczeń rytmicznych i śpiewania kolęd, przygotowaliśmy małe przedstawienia kolędnicze. Pierwszym z nich była opowieść o Herodzie, z udziałem Śmierci i Diabła, drugie to występ Kozy i Cygana. Awangardę naszego pochodu w czasie chodzenia po kolędzie stanowiły piękne Aniołki, które recytując wierszyki przed drzwiami zachęcały gospodarzy do wpuszczenia grupy. Nasze występy musiały się podobać, bo po obkolędowaniu całych Węgajt i części Godek zgromadziliśmy datki w gotówce (!) i dwie wielkie siaty prezentów, które sprawiedliwie i z wielką radością podzieliliśmy w teatrze. Należy tu z pewnością docenić wytrwałość i entuzjazm dzieci, które przez około pięć godzin niestrudzenie chodziły od domu do domu, z niegasnącym zapałem śpiewając, tańcząc i z zaangażowaniem prezentując swoje role.

Ola Kosakowska

P.S.: Szczegółowe obserwacje i refleksje z przebiegu warsztatu znajdują sie także w tekście Aleksandry Kosakowskiej, poświęconym słynnej, angielskiej szkole "Summerhill"

***

Zakończyły się już warsztaty kolędnicze i kolędowanie z udziałem dzieci ze świetlicy terapeutycznej w Szałstrach, realizowane we współpracy z Iwona Estkowską i Anną Walkowską przez Monikę Paśnik-Petryczenko, Katarzynę Jackowską i Iwonę Sojkę (Czekamy na relację i zdjęcia!)

W Świątkach rozpoczął się warsztat teatralny, prowadzony przez Justynę Wielgus (finał z krótkim pokazem: pn., 15 stycznia). Za kilka dni ruszy także warsztat robienia pacynek z masy papierowej w świetlicy w Starym Kawkowie pod opieką Małgosi Marczuk i pomysłodawczyni, Iwony Sojki.

To jeszcze nie wszystko: W przygotowaniu jest ekskursja dzieci z świetlic w Warkałach, Mątkach, Łomach i Jonkowie do Świątek w celu zdobycia umiejętności garncarskich i ceramicznych, korzystając ze zgromadzonych w Świątkach, wielkich zasobów doświadczenia w tej dziedzinie. Pewne opóźnienie natomiast nastąpi w związku z oczekiwanymi przez wielu warsztatach bębniarskich: otóż prowadzący je Mirek Arczak w wyniku kradzieży został pozbawiony swoich bębnów. Jesteśmy dobrej myśli, że wkrótce problem sie rozwiąże.

Na początku lutego przyjedzie w nasze okolice grupa dzieci z warszawskiej Pragi, która opracowała spektakl pod kierunkiem Magdy Rogowskiej i Davida Sypniewskiego. Na jego pokaz oraz na pokaz spektaklu Myszy istnieją Teatru Węgajty / projektu terenowego zapraszamy uczniów szkoły w Nowym Kawkowie w dniu 1 lutego. Myślę, że działalność prowadzona na Pradze przez Stowarzyszenie Praktyków Kultury może być dla nas - dorosłych i dzieci - ważna inspiracją.

Erdmute Sobaszek

Grupa kolędników z Węgajt

  Co nowego w projekcie?

Zakończył się cykl zajęć kulinarno-artystycznych, prowadzonych przez Justynę Sosnowską w świetlicach w Mątkach, Jonkowie i Warkałach. Efektem była góra kolorowych pierniczków w różnych kształtach, które można było podziawiać (i kupić) na wystawie Ręką Dzieło. Jeszcze przed Świętami rozpoczną się warsztaty kolędnicze dla dzieci z Węgajt i Gotek. Prowadzone będą przez Olę Kosakowską i Erdmute Sobaszek z Teatru Węgajty. Terminy chodzenia po kolędzie ustalimy z dziećmi po zakończeniu warsztatu. Drugi warsztat kolędniczy odbędzie się w Szałstrach, rozpocznie się jeszcze przed Sylwestrem. Prowadzące - Monika Petryczenko i Katarzyna Jackowska ze Scholi - znane są w okolicy także z powodu ich aktywnego udzielenia się w ramach programu Leader+. Kolejne propozycje przypadną już na styczeń: Warsztat budowy pacynek pod kierunkiem Iwony Sojki (to ona jest autorką pieknych, rzeźbionych ptaków na wystawie Ręką dzieło, poza tym gra w zespole Jazgotki) w świetlicy w Starym Kawkowie. Realizacja warsztatu uzależniona będzie niestety od faktu dalszego funkcjonowania świetlicy w związku z tym termin nie został jeszcze ustalony. Od 11 do 13 stycznia Justyna Wielgus (Teatr Węgajty, rola Mańki w spektaklu Synczyzna) poprowadzi warsztat teatralny w Bibliotece w Świątkach.

W styczniu też rozpoczną się konsultacje socjoterapeutyczne. Ewa Rose i Joanna Kędzierzawska skontaktują się w tej sprawie z zainteresowanymi.

  Pedagogika teatralna w akcji - opis projektu

Teatr, opracowanie spektakli, proces zbiorowej pracy, przyjmowanie na siebie role i przeżycie występowania wobec zgromadzonej widowni może wywierać potężny wpływ na proces kształcenia osobowości, budzenia zainteresowań, wyzwolenia się od lęków i kompleksów. Przeżycie pracy teatralnej w młodości bywa tak silne, że pozostaje w pamięci przez całe życie. Wykorzystanie tego narzędzia w pracy pedagogicznej nie jest jednak łatwe, wymaga bowiem łączenia umiejętności artystycznych i pedagogicznych z wiedzą terapeutyczną. Specjalizacją łączącą te dziedziny i przygotowującą wychowawców, animatorów kultury i pracowników społecznych do swoich zadań jest w wielu krajach Europy pedagogika teatralna. Wiele jej elementów, zaczynając od instruktażu zespołów teatralnych a kończąc na psychodramie czy ćwiczeniach fizycznych znajduje i u nas zastosowanie w codziennej praktyce wychowawczej. Istnieje w tej chwili ogromna potrzeba stworzenia nowego, opartego na nowej jakości, jaka powstaje z łączenia tych elementów, systemu wiedzy i kształcenia. Potrzeba jest tym silniejsza, że w wychowaniu kolejnych roczników dzieci i młodzieży powstają nowe problemy pedagogiczne, wynikające z dynamicznych zmian społecznych i kulturowych w miastach i na wsi. Nasz projekt wpisuje się w kontekst prób i poszukiwań środowisk animatorów kultury, pedagogów i samych twórców teatru.

Pedagogika teatralna w akcji to cykl atrakcyjnych zajęć pozaszkolnych, bazujących na innowacyjnych technikach wychowania przez sztukę, w szczególności na mało znanej jeszcze w Polsce pedagogice teatralnej. Zajęcia te będą uzupełnione warsztatami plastycznymi i rzemieślniczymi, posiadającymi walory terapeutyczne i pedagogiczne oraz zajęciami integracyjnymi. Będą one realizowane:

- przez artystów teatru, muzyki i sztuki, zajmujących się daną dziedziną jako pasjonaci
- we współpracy z opiekunami środowiskowymi dzieci (pracownikami świetlic, pedagogami szkolnymi itp.)
- w konsultacji z osobami posiadającymi przygotowanie socjoterapeutyczne

Zasadą organizacyjną zajęć będzie dbałość o komunikację, koordynację i wymianę jako podstawowych warunków efektywności działań, poprzez:

- organizowanie seminarium Pedagogika teatralna w akcji, gromadzącego zarówno opiekunów środowiskowych jak i przedstawicieli zainteresowanych organizacji pozarządowych. Celem seminarium byłoby sformułowanie sprecyzowanych potrzeb, oczekiwań, wskazanie konkretnych problemów, punktów ciężkości przez opiekunów środowiskowych i zapoznanie ich z ofertą zajęć artystycznych
- spotykanie się, wymiana pomiędzy poszczególnymi grupami dzieci
- zakotwiczenie działań dzieci w społecznym środowisku lokalnym (działania pożyteczne!), kulminację działań podczas wydarzeń z udziałem całej społeczności

Zajęcia będą organizowane w formie skoordynowanych ze sobą, odbywających się w miarę możliwości równolegle w poszczególnych świetlicach, sesji warsztatowych, obejmujących średnio od 4 do 10 godzin zajęć. Kulminacją poszczególnych sesji może być spotykanie się grup ze sobą lub/oraz prezentowanie wyników prac społeczności lokalnej w formie pokazów warsztatowych, wystaw, małych spektakli.

Program będzie realizowany w kontekście poszukiwań alternatywnych metod pracy pedagogicznej w środowiskach lokalnych. Będziemy korzystali z doświadczeń projektów pedagogiki teatralnej ośrodków w Niemczech (Uniwersytet w Dortmundzie) i w Warszawie (teatr Remus).

Przykładowe cykle warsztatów:

- tematyczny warsztat teatralny zogniskowany na postaciach zwierzęcych i ich symbolice
- Księga gier (zestaw tradycyjnych gier uzupełniony grami terapeutycznymi i ćwiczeniami teatralnymi)
- zajęcia integracyjne (plastyczno-psychologiczne, kulinarne, inne)
- kolędowanie (opracowanie widowiska kolędniczego w oparciu o różne tradycje regionalne z Warmii i innych obszarów Polski i Ukrainy, budowanie rekwizytów, ćwiczenia teatralne)
- budowanie lampionów i pochód
- tańce tradycyjne Europy (nauka prostych tańców z Litwy, Polski, Szkocji, Bretanii i in.)
- ceramika, rzeźba w drewnie
- budowanie masek
- bębnienie, ćwiczenia rytmiczne
- nauka chodzenia na szczudłach

Finałem projektu będzie prezentacja rezultatów w postaci Święta Teatru z udziałem wszystkich grup.

Już w okresie festiwalu Wioska teatralna zrealizowaliśmy:

- tygodniowy warsztat dla dzieci z Węgajt i Gotek, prowadzony przez Basię Szpunier i Emilie Hagelganz, absolwentki Pedagogiki Teatralnej Uniwersytetu w Dortmundzie. Podczas warsztatu dzieci stworzyły wlasnorecznie zrobione z różnych materiałów książki i cały szereg wymyślonych przez siebie historii. Ponadto maski i stroje, w których pokazały Taniec Duchów na otwarcie festiwalu
- spotkanie seminaryjne, poświęcone prezentacji dortmundzkiego projektu Das Carla-Chamaeleon-Nordstadt-Buch, współprowadzonego przez Basię Szpunier w północnych dzielnicach Dortmundu, zamieszkałych głównie przez imigrantów
- pokaz spektaklu Domograj, opracowanego przez młodzieżową grupę Strażnicy Północy z Gotek na podstawie zasłyszanych w okolicy opowieści mieszkańców
- pokaz spektaklu Kroniki Sejneńskie, opracowany przez dzieci z Sejn pod kierunkiem Bożeny Szreder

Sezon jesienny rozpoczął się 29 listopada spotkaniem seminaryjnym z udziałem twórców-wychowawców z kilku świetlic na terenie gminy Jonkowo i gminy Świątki, artystów - chętnych do włączenia się do projektu - oraz Ewy Rose i Joanny Kędzierzawskiej z Pracowni Alternatywnego Wychowania z Łodzi, wnoszących swoje doświadczenie socjoterapeutyczne. Spotkanie to otworzyło drogę do skoordynowania pierwszych warsztatów.

do góry