woda 2030

Roots and Shoots*, czyli tradycja i ekologia.

W "Wodzie" zostały użyte fragmenty Ewangelii w tłumaczeniu Ekipy Zioma Janka oraz teksty autorów takich jak: Ryszard Kapuściński, Gao Xingjian, Paul Celan, Frederico Garcia Lorca, Johannes Bobrowski, Krzysztof Dziemian i Justyna Wielgus.

Inscenizacja: Wacław Sobaszek. Wykonawcy: Zofia Bartoszewicz, Magda Drozdowicz, Karolina Placha, Erdmute Sobaszek, Wacław Sobaszek, Dawid Zelinka, Paulina Mju Zielińska, Emilia Hagelganz.

Widowisko zostało przygotowane w finale wyprawy wielkanocnej i pokazane w trakcie tzw. 'zajścia'. Według lokalnego zwyczaju jest to rodzaj zaimprowizowanego spotkania mieszkańców wioski. "Woda 2030" to trzeci, kolejny ekologiczny temat, który realizujemy w sezonie IST 2010. Pierwszy był podjęty w czasie kolędowania w Beskidzie Niskim w styczniu br. Realizowany w konwencji szopki noworocznej był satyrą na światową konferencję w Kopenhadze, poświęconą zmianie klimatu. Drugi temat, temat "karnawału drzew" został podjęty w lutym, w czasie zapustów. Polegał on na włączeniu się w walkę o zachowanie starych drzew rosnących w naszej okolicy, alej, którym groziła w tym czasie wycinka.

O wyprawach kolędniczych, zapustnych i wielkanocnych pisano dotąd wiele, m.in. w czasopismach "Teatr", "Didaskalia" i "Scena". Pisano też o tym, jak doświadczenia wypraw przeobraziły się u nas w "Szkołę". Nowy pomysł polega na wykorzystaniu tych doświadczeń i praktyk w jeszcze inny sposób. Jest to pomysł wprowadzania teatralnych manifestacji, dotyczących najbardziej palących kwestii publicznych w środowiska tradycyjne, środowiska peryferyjne, lecz wyjątkowe i mało znane.

Wacław Sobaszek

* Formuła jest zapożyczeniem od nazwy fundacji Jane Goodall - "Roots and Shoots" ("Korzenie i pędy")

"To futurystyczna wizja tego, czym woda będzie za kilkadziesiąt lat: mrocznym przedmiotem pożądania, życiem, a przede wszystkim towarem. Jest zlepkiem różnorodnych scen, pieśni, (...) następujących po sobie jak w kalejdoskopie. Kolejne treści "uzupełniają" wiedzę widowni, czasami jej zaprzeczają, czasami wprawiają w zachwyt, czy osłupienie. (...) "Woda" zachwyca przede wszystkim swoją energią; jest platformą wymiany treści pomiędzy aktorami a widownią. Aktorzy czerpią siłę z publiczności, starają się z nią dialogować, zachęcać do wspólnej zabawy. Oparta na tradycyjnych pieśniach ludowych i fragmentach alilujek "Woda" wyrasta ponad swoje korzenie. "Węgajty" nie próbują rekonstruować przeszłości, ale twórczo ją przetwarzają, tworząc bezpretensjonalne widowisko zrozumiałe właściwie przez wszystkich. "Woda" ma wielki potencjał: barterowej wymiany tradycji. Pomysły na kolejne epizody zdają się być "eksperymentami" przeprowadzanymi na widowni. "Węgajty" nie traktują jednak widzów jak króliki doświadczalne. Oferują wiele w zamian za emocje, energię, doświadczenia i treści płynące wprost od widzów. A skoro widownia wydaje się być najważniejsza - tyle "Wód", ile widzów, ile sytuacji i miejsc, w których widowisko zostanie zaprezentowane."

Agnieszka Kozłowska-Piasta

do góry